Многу луѓе велат дека најважното нешто во врската – било да е тоа семејство, пријателство или партнерство – е да се прават компромиси. Но, дали е тоа навистина така?
И порано сме слушале за ова дека всушност компромисот не е решение. Постојано слушаме дека некои врски се базираат на компромиси. Но, дали базирањето на нешто има вредност и значење?
Да започнеме од зборот – што е компромис? Ако го прифатиме како попуст, не е секогаш взаемно.
И од што се отстапуваме? Од нашите принципи? Од сопственото си разбирање? Зарем не е важно да го браниме нашето мислење и да ги следиме нашите принципи?
Какво отстапување (компромис) треба да направиме ако она што го прави другиот не ни се допаѓа, па дури и не спречува да го сакаме? Тогаш, зошто да прифатиме нешто со кое не сакаме да живееме? Дали некогаш сте се запрашале колку долго ќе трае и каде ќе оди ова?
Што е решението? Кога сакаш вистински или сакаш да продолжиш да бидеш во врска со друга личност, не треба да правите компромис, туку да ги разгледате работите заедно и да ги промените така што ќе се чувствувате добро и двајцата.
Затоа е комуникација. Искрени разговори, но презентирани љубезно, без лицемерие и потсмев, но со увид во работите. Потребна ви е взаемна промена во името на тоа да останете заедно. Не – ти промени се, или јас ќе проголтам. Потребно ни е разбирање и заемно решавање на проблемот.
Ако направите компромис, тогаш не сте го разбрале другиот, не сте пристапиле со љубов, не се согласувате целосно со нешто и порано или подоцна тоа ќе стане неподносливо, ќе стане камен за сопнување, или од камен во камен кој што не може да се премести, ниту заобиколи.
Компромисот е премолчено несогласување. Додека постои компромис, кој проголтан и замолчен, ќе има нерешен конфликт. Затворање на очите. Привремено решение. Страдање и погрешно разбирање. Губење и победа.
А никој од нас не сака да биде во улогата на губитник, нели? Веројатно, ако го сакате лицето спроти Вас, не сакате и тоа да се чувствува така.
